หลังจากช่วง ค.ศ.1944 ในช่วงที่สงครามโลกครั้งที่ 2 ใกล้จะจบ ฝ่ายนาซีเยอรมันเขาแพ้สงครามค่ะทางฝั่งฮังการีจึงไม่สามารถส่งชาวฮังกาเรียนเชื้อสายยิวไปค่ายได้เหมือนเคย เหมือนว่าใกล้จะเป็นจุดจบ แต่เหตุการณ์ที่โหดร้าย เพิ่งจะเริ่มขึ้นในปีนี้นี่เองค่ะ

​

ในฤดูหนาวฝั่งบ้านเขาที่มีอากาศหนาวเย็นจัด ๆ เด็กเล็ก ผู้ใหญ่ ชาย หญิง แม้กระทั่งคนแก่ ไม่ต้องทำอะไรผิดค่ะ เพียงแค่มีเชื้อสายยิวเท่านั้น ก็จะถูกต้อนให้ยืนเรียงหน้ากระดานในประเทศบ้านเกิดของตัวเอง  หลังจากนั้นจะโดนทหารในประเทศตัวเองสั่งให้ถอดเสื้อผ้าออก เพราะสมัยสงครามโลก เสื้อผ้า เป็นสิ่งของล้ำค่า ราคาแพงค่ะ และเขาเชื่อว่าเสื้อผ้ายังมีค่ามากกว่าชาวยิวค่ะ เป็นคำที่แสดงให้เห็นเลยนะคะ ว่าเขามองชาวยิวต่ำกว่า ทั้ง ๆ ที่เป็นคนเหมือนกัน แถมประเทศเดียวกันแท้ ๆ น่าเศร้านะคะ ขนาดไม่ได้โดนเองยังรู้สึกไม่ดีเลย

​

หลังจากนั้นทหารฮังกาเรียนก็จะเริ่มยิงเพื่อนร่วมชาติตัวเองเข้าที่หลังค่ะ ไม่ว่าจะเสียชีวิตทันทีหรือไม่ แต่จุดจบทุกราย คือร่างกายต้องหล่นลงไปในน้ำที่เย็นจัด ๆ ค่ะ บ้างก็ว่าถูกทุบตีให้ไม่มีแรงก่อนทีจะปล่อยลงไปในน้ำเย็น บ้างก็ว่าทหารได้ผูกด้วยเชือกคนหลาย ๆ คนเข้าด้วยกัน ก่อนทีจะยิงไปที่คนคนเดียวให้ถ่วงคนอื่น ๆ ลงน้ำไปด้วย เพื่อเป็นการประหยัดกระสุนค่ะ

โดยเวลาเพียงไม่กี่เดือน ชาวยิวในประเทศตัวเองก็โดนประหารไปหลายหมื่นคนเลยค่ะ จนกระทั่งประเทศฮังการีโดนเข้ายึดประเทศหลังจากที่ฝ่ายนาซีแพ้สงคราม จึงเป็นจุดสิ้นสุดของการประหารคนในประเทศตัวเองค่ะ

และอนุสรณ์รองเท้าแห่งนี้ ได้เริ่มสร้างขึ้นในเดือนเมษายน ปีค.ศ. 2005 ค่ะ ซึ่งหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์แย่ ๆ นั้นมาแล้ว 60 ปีแล้ว มีป้ายที่ระบุไว้เป็น 3 ภาษาค่ะ ทั้งภาษาฮังการี อังกฤศ และ ฮีบรู มีเนื้อหาว่า

"เพื่อความทรงจำของเหยื่อที่ถูกยิงลงไปในแม่น้ำดานูบ

โดยกองกำลังติดอาวุธ Arrow Cross ในปี 1944–45

สร้างขึ้นเมื่อวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 1944–45"

​

สถานที่แห่งนี้ จึงถือเป็นแลนด์มาร์กสำคัญของประเทศฮังการี ที่คอยย้ำเตือนคนในชาติตัวเอง และ

นักท่องเที่ยว ให้เห็นถึงความโหดร้ายของคนด้วยกันเองในอดีต และเป็นบทเรียนให้กับเราในปัจจุบันค่ะ